R2S week 11

Het is goed schrijven als het goed gaat. Het is ook goed schrijven als het slecht is gegaan. Heerlijk zwelgen in je eigen misère, achteraf verklaringen of excuses vinden waarom dingen fout zijn gegaan. Het biedt volop gelegenheid tot introspectie en gedachten over het wat nu als. Maar schrijven op moment dat het slechter gaat of tegenzit is weer wat lastiger.

Het zit dus wat tegen. Er is niets verloren gegaan want er is nog niets gestart. Hooguit een aantal trainingen waarvan ik had gehoopt dat ik deze af zou kunnen ronden, gelijk als het gehele schema. Voor mijn vertrouwen was dat wel lekker geweest. Aan de andere kant is op voorhand teveel vertrouwen ook niet goed. Teveel vertrouwen kan leiden tot zelfoverschatting of onachtzaamheid. Het mooie van een tijdelijke beperking (ik weiger het een blessure te noemen) is dat je nog bewuster om zal gaan met de stappen die je gaat zetten.

De beperking is overigens ontstaan door wat lang door te gaan met een overbelaste kuit. Vanuit de kuit sloeg het over op de scheen, sloeg het over op de enkel, kon ik niet meer normaal afwikkelen en sloeg dat vervolgens over op de heup en de hefspieren van het been. Een logisch oorzaak-gevolg verhaal waarin je lichaam zaken gaat compenseren om niet al teveel last van beperkingen te hebben.

Toen het afgelopen maandag echt niet meer leuk was heb ik nog wel de training afgerond. Woensdag zat ik al de gehele dag wat zenuwachtig vooruit te blikken naar de tempoblokken die op het programma stonden. Toen ik uit de auto stapte waaide het hard, het was niet warm. Gespannen en zenuwachtig gespte ik - tegen beter weten in - mijn vest om. Gelletjes en kauwblokken mee, een bidon met vocht zou voldoende moeten zijn.

Na de eerste twee kilometer kon ik een stuk mank-vrij lopen. Mank-vrij betekende echter niet pijnvrij. De concentratie verslapte even en het manken begon direct weer. Ik kreeg dat ook niet meer goed. Na 3km ging de knop om. Ook al liep het beter dan maandag, de tempoblokken zouden meer kapot maken dan me lief was. Haast een garantie dat ik donderdag dan niet zou kunnen lopen. Daarom de stekker er uitgetrokken na één rondje inlopen.

Het lukte om vrijdag een afspraak te krijgen bij mijn favoriete fysiotherapeut (Eewold). Hij luistert en ziet wat ik nodig heb: oefeningen om het linkerbeen sterker te maken. Opgelucht verlaat ik de praktijk met een viertal oefeningen. Mogelijk heb ik niet mijn hele been gesloopt - maar kan ik het op een goed niveau krijgen. Het is tijd voor oefeningen, oefeningen en oefeningen zodat ik over een paar weken een heel mooi verhaal kan schrijven zonder enig excuus te hoeven verzinnen.